Drukarka (alternatywny dziennik czasów pandemii)

Drukarka
(alternatywny dziennik czasów pandemii)

Achtung! Utwór zawiera wątki autobiograficzne. Zbieżność nazwisk i postaci nieprzypadkowa ;)

Halo! Tu Ziemia¡
Mam message dla wszystkich
Straciliście twarz
Zasłońcie ją bezwstydnicy

Piątek

Ważne jest nie to, co możemy zrobić, lecz to, co zrobić musimy – Karol Dickens

O godzinie 00:47 Albert Marteen nagle się obudził i nie było to przebudzenie miłe. Wystraszył go dźwięk drukarki, która nagle zaczęła pracować za ścianą.  Gdy wyskoczył z łóżka i dobiegł do niej, stojącej na szafce w przedpokoju, uspokoił się. Migające diody uświadomiły mu, że w mieszkaniu nie ma włamywaczy a całe zamieszanie spowodował sprzęt płatający figle.

Spojrzał za okno mieszkania. Z drugiego piętra było widać ul. Strzelców pokrytą mrokiem. Od kilku tygodni na krakowskich ulicach gaśnie światło równo o północy.  Władze miasta doszły do wniosku, że skoro jest epidemia i nie ma turystów, to po co światło ma świecić na opustoszałe ulice. Policja w Krakowie była innego zdania, ale krakowskie centusiostwo zwyciężyło. Szkoda, że prezydent Majchrowski nie zwolnił paru zbędnych urzędników. Widocznie centusiem jest tylko w 50%.

Albert spojrzał na kalendarz. Był 1 maja. Na kartce oprócz daty i czasu wschodu i zachodu słońca i księżyca widniało motto Michała Choromańskiego: Pech ma w ogóle muzykalne ucho i lubi się rytmicznie powtarzać. Data była aktualna. Kartkę z 30 kwietnia zerwał już po południu.

Albert sprawdził czy drzwi do mieszkania są dobrze zamknięte, wyszedł na balkon, oświetlony tylko dwiema solarnymi lampkami, wbitymi w doniczkę ze szczypiorkiem, powoli już przygasającymi. Wyrzucił przez balustradę gałązki, które gołębie znoszą w trakcie dnia. Konsekwentnie nie pozwala im założyć gniazda, nie będzie tu programu Rodzina na Swoim i ptasiego 500+.

Przy okazji wszedł do toalety, nie zapomniał potem umyć rąk w łazience i powoli już zmierzał z powrotem do łóżka. Spojrzał na drukarkę i tu nastąpiło zaskoczenie: ze szczeliny wystawało kilka kartek. Był przekonany, że nocne harce drukarki to mieszanie toneru, z powodu niskiego poziomu w zasobniku albo efekt fałszywego impulsu, bez konkretnego efektu. Ale ze szczeliny wyraźnie wystawało kilka zadrukowanych drobnym maczkiem kartek.

Zabrał je do łóżka, zaczął czytać: Droga Alicjo… 

Jaka Alicjo?  - Co to za tekst – zadał sobie pytanie. Gdy czytał dalej uświadomił sobie, że to nie tekst z pliku, z jednego z jego komputerów ani telefonu. - Skąd wziął się jednak w mojej drukarce? – zadał sobie pytanie. - Czy komputer, któregoś z sąsiadów połączył się z drukarką przez bluetooth? - spekulował. To było najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie.

Z trzech kartek ostatnia zadrukowana była zaledwie w górnym skrawku. To zaledwie 7 linijek. Ostatni widoczny akapit brzmiał: Wiem, że między nami nie ma już uczucia, spotykamy się z przyzwyczajenia i braku pomysłu na życie. Powinniśmy się rozstać. Lepiej być samemu, niż się męczyć. Zostaniemy przyjaciółmi? Raczej nie. Wątpię.  Tylko znajomymi. Ale przecież moż… - tu tekst się urywał. Albert Zgasił lampkę nad łóżkiem, resztę postanowił przeczytać rano. Jeszcze tylko chwilę pomedytował przed snem. Związek zawodowy psychiatrów wystawił mu wilczy bilet do gabinetów psychoterapeutycznych, gdy po pierwszej wizycie u terapeuty ten wyskoczył przez okno z 11 piętra przeszklonego biurowca na obrzeżach Krakowa, na szczęście historia nie miała dramatycznego finału bo wpadł na sam środek dachu zaparkowanego pod budynkiem dostawczaka. Tylko medytacja mu pozostała, by poukładać w głowie puzzle myśli i emocji, które czasem przypominały klocki Tetrisa obsesyjnie zmierzające w jedną stronę, a które miał szansę do siebie logicznie dopasować obracając je jak kota ogonem. 

 Od 13 marca siedzi w Krakowie. Jego brukselskie biuro jest zamknięte. Z szefem, współpracownikiem agencji podlegającej bezpośrednio Komisji Europejskiej łączy się przez Skype. Z tego powodu musi ścielić co ranek łóżko, by nie było widoczne w tle. Postawił też na półce książkę Donalda Tuska, by szef który go bardzo ceni to docenił a żarty jakie Albert sobie stroi z Donalda Tuska, choć też go ceni, uznał tylko za żarty a nie wyraz niechęci. Ostatni dowcip o Donaldzie Tusku dotyczył dzieciństwa szefa EPP. Mały Donald oglądał w nim serial „Czterej Pancerni i Pies” i pytał mamy: czy oni zabili dziadka? Dalej było bardziej zabawnie ale nie zdążył opowiedzieć żartu do końca podczas spotkania w Hotelu Europejskim, bo szef  udając, że się spieszy wybrał na iphone numer telefoniczny europosłanki Urszuli Rybczyńskiej i zadeklarował, że już zmierza na umówione wcześniej spotkanie. Albert czuł niesmak. Po raz kolejny zastanawiał się, czy wszystko co myśli musi mówić lub pisać.

Albert lubi absurdalne historie, humor i prowokacje, jednak często spotyka się z agresywnym odbiorem i brakiem zrozumienia jego żartów, pytań czy komentarzy. Nie może nikogo poza sobą o to jednak winić. Kto ma wiedzieć, gdzie tu drugie dno? Może powinien zaczynać swoje wypowiedzi od wielkiego ostrzeżenia: UWAGA! ŻART! IRONIA! PROWOKACJA! ?

Sobota

Tak, jak rdza zżera metal, tak też zazdrosnych zżera zazdrość – Antyfanes

Obudził się o 8. Równo co do sekundy. To nie zasługa jego zegara biologicznego a radia ustawionego na tą godzinę. W TOK FM Dominika Wielowiejska łączyła się z Piotrem Semką. Dyskutowali o jakiejś publikacji z tygodnika Sieci. Albert nie wiedział o co chodzi.  Podszedł do biurka. Włączył komputer HP, który kupił na wyprzedaży w Straży Granicznej.  Ustawił w YouTube kilka filmów z ulubionych kanałów do obejrzenia w kolejce. Ten rytuał powtarzał się każdego ranka. Zaczął czytać kartki, które zostawił w nocy na biurku. Ktoś pisał, że kocha Alicję, że przeprasza za zbyt mało empatii i inteligencji emocjonalnej, że wie jak dalej będzie rozwijał się ich związek. Ostatnie słowa były cytatem z rozmowy kolegi ze swoją dziewczyną, z którą zrywał a co autor listu mu odradzał.

Kim jest Alicja? Czy widziałem ją tu na osiedlu? Może mieszka w mojej klatce? – zaczął zastanawiać się Albert. A może autor listu do niej gdzieś jeździ? Teraz, jak będę szedł po schodach i ulicach każda będzie podejrzana, że jest Alicją , a każdy facet o autorstwo listu.

Poniedziałek

Nie oczekujcie na sąd ostateczny, odbywa się on na co dzień – Albert Camus

Albert spotkał Maćka. Maciek, to sąsiad z bloku obok. Poznali się jak zasiadali razem w komisji wyborczej jesienią. Wtedy opozycja wygrała minimalnie wybory do Sentatu. - Wiesz co mówi Hołownia rano do żony? – zagadał Maciek. - Wylatuj mi z chałupy migiem – dopowiedział nie czekając. Żona pretendenta do fotela prezydenta jest pilotką MIG-a 29. Albert lubi takie niespodziewane żarty Maćka. Maciek jest trochę zagubiony w poglądach politycznych. Mimo, że jest pracownikiem banku, bardzo dobrym ekonomistą i inteligentnym człowiekiem jego spojrzenie na politykę jest trochę naiwne. Albert zastanawiał się czy opowiedzieć Maćkowi o przygodzie z drukarką. Pomyślał: zaryzykuję. Pokazał Maćkowi kartki, opowiedział w skrócie o co chodzi. Maciek zaciekawiony przeczytał. – Nie znam żadnej Alicji – powiedział. – Ciekawe kto, to jest? – zaczął się zastanawiać. Rozeszli się bo przyjechał autobus linii 192, na który Maciek się spieszył.

Albert wrócił do domu, otworzył sardynki, niezdarnie rzucił je na bułkę, dorzucił białego sera. Usiadł przy biurku, przejrzał Facebooka. Zadumał się nad losem Ojczyzny. –Schetyno! Wracaj na pokład! – napisał na Twitterze. Albert jest fanatycznym wyznawcą Grzegorza Schetyny. Ceni go za talent polityczny i przebiegłość. Żałuję, że PO postawiła na Budkę i Kidawę-Błońską, których uważa za polityków niepełnosprawnych intelektualnie, by nie rzec nie z pełna rozumu. Dziwi się, że sztabowcy Kidawy podkreślają, że jest wnuczką Prezydenta II RP Wojciechowskiego. – Czy to jakaś złośliwość wobec Donalda Tuska, którego dziadek nie był Prezydentem RP? – zamyślił się.

Z letargu wyrwał go telefon. Dzwoniła Zuza. Studentka psychologii UJ. Zuzę poznał jesienią na szkoleniu z marketingu na Instagramie.  Zuza jest utalentowaną fotografką. Albert podziwia jej subtelne zdjęcia i spostrzegawczość. Dorabia do czesnego robieniem zdjęć na ślubach i instagramowymi  kampaniami. Jako modelka dała się sfotografować w jesiennej sesji marki HM, ruda, szczupła dziewczyna patrzyła całą zimę na Kraków z wyświetlacza na budynku Teatru Bagatela, ubrana w łososiowy płaszcz, szary golf, legginsy i srebrne kozaki. Zuza lubi z kolei, technicznie niedoskonałe lecz zawsze celne reportersko zdjęcia Alberta. Namawia go by coś z nimi robił a nie rozmieniał się na drobne umieszczając byle gdzie. Zuza źle znosi izolację spowodowaną koronawirusem. – Czy mogę przeczytać Ci wiersz? – zapytała. – Jestem bardzo ciekaw – odpowiedział Albert.

Reset świata (Covid-19 rulez)

Termin przydatności Ziemi minął

Poinformował producent

Możecie zwrócić do producenta

Lub skonsumować na własne ryzyko

Przywrócono ustawienia fabryczne

Skasowano pamięć podręczną

Uruchomiono urządzenie ponownie

Wymagane ponowne logowanie

Czy jest kopia zapasowa?

Covid ergo sum

To wszystko? – zapytał Albert. – Tak – odpowiedziała Zuza. – Źle mi w izolacji. Piszę by zabić czas, nudę -. Zuza nie musi martwić się o pieniądze, rodzice są właścicielami browaru. Zuza pomaga w marketingu. Raz dla żartu pomogła na festynie jako hostessa. – Dziękuję Ci za ten wiersz – szczerze odpowiedział Albert. Muszę niestety kończyć, jeszcze wieczorem mam parę spraw do załatwienia -. Albert tego wieczora miał przygotować parę papierów dla szefa. Nie mógł zabrać się do pracy. Wziął do ręki jeden z prawicowych tygodników  z przed paru miesięcy. Zatrzymał wzrok na listach do redakcji, zaczął czytać:

List otwarty Olgi Martyniuk do Zenona Tokarczuka

Szanowny Panie Profesorze, Stryju! Niepokój wkradł się pod naszą strzechę. I nie o koronawirusa idzie. Żyjemy sobie z Mietkiem spokojnie, kupiliśmy nawet ostatnio elektryczną maszynkę do robienia papierosów by na tytoniu zaoszczędzić. Dzięki temu zostanie więcej z 500+ i będziemy mogli posłać dzieci do technikum o profilu Disco Polo w Tłuszczu. Rosną nam pociechy, aż miło popatrzeć. Chcemy by wyrosły na patryjotów i dobrych Polaków, którzy szanują księdza, władzę i Żołnierzy Wyklętych.

Zdziwiło nas czemu został odwołany tak nagle Jacek Kurski? -przyjaciel bratanka mojego Zenka, naszego ulubionego artysty. Czemu została zachwiana harmonia i zburzony spokój? Czy będzie Sylwester w Zakopanem?  Czy będzie odebrana nam radość? Czy to nie atak na Dobrą Zmianę z wewnątrz? Kto zdradził? Kto jest przeciw nam?

Zenek chodzi zafrasowany. Czy to prawda, że Pani Prezydentowa nie lubi disco-polo? Wydaje się równą babką, Prezes ją lubi. Fajnie się ubiera.

Co Pan o tym sądzi Panie Profesorze? Wytłumacz nam świat Stryju!

Z poważaniem, zawsze wierna

Olguśka

Odpowiedź prof. Tokarczuka

Najdroższa Olgo, na wstępie pragnę pozdrowić Ciebie i całą Twoją rodzinę. Radość mnie ogarnia, gdy słyszę jak pociechy rosną.

Pragnę Cie uspokoić. Pani Prezydentowa lubi Disco-Polo. Ostatnio, gdy razem z Państwem Prezydentostwem przechodziliśmy przez pl. Imbramowski nieopodal naszej posiadłości, Pani Prezydentowa kupiła płytę zespołu Boys. Dopiero gdy ją znalazła mogliśmy iść do domów, mimo iż wcześniej miała już w torebce tom prozy Heinego i  eleganckie kolczyki. Ja niosłem za Panią Prezydentową nowy żakiet, w którym wystąpiła potem w Końskich podczas uroczystego podpisania ustawy przez Jej Małżonka.

Droga Olgo. Jak do tego doszło, nie wie, ale przypuszczam iż, zmiana prezesa TVP wynika z tego, iż wyczerpał się pewien paradygmat sprawowania zarządu nad tą instytucją. Zaszło swoiste zjawisko dewiacji semantycznej, które spowodowało, iż przekaz nie trafiał do odbiorcy we właściwy sposób. Następowało przekłamanie, qui pro quo i dysonans poznawczy. Mam nadzieję, że wyrażam się  klarownie.

Zgodnie z zasadą dialektyki, teraz mamy etap, którego koniecznością jest synteza. TVP za rządów Jacka Kurskiego była antytezą TVP ery demoliberalnych „elit”. Ciekawie pisze o tym prof. Zybertowicz.

Teraz nadszedł czas byśmy Polacy ze sobą rozmawiali, jak pisze nasza Noblistka, a moja Ciotka w Księgach Jakubowych: bo wszyscy Polacy to jedna rodzina, stary i młody, chłopak i dziewczyna. A może gdzieś to w TV słyszałem? Nieważne. Znajdujemy się w trudnym semantycznie momencie. Bycie Polakiem nabiera nowych znaczeń. Wyhamuj proszę emocje i włącz się w budowanie wspólnoty narodowej. Włącz optymizm.

Twój kochający chrzestny

Prof. Dr hab. Nauk humanistycznych Zenon Tokarczuk, doradca Prezydenta RP

Odłożył gazetę. Za oknem jezdnię zmywała pomarańczowa wielofunkcyjna ciężarówka z napisem MPO. Mogła być zarówno polewaczką jak i śmieciarką. Mogła też zamiatać ulicę. Na balkonie w doniczce pod sufitem gołębiom udało się jednak założyć gniazdo. Wysiadują całą dobę jajka. Zrobił w Excelu zamówione przez szefa tabelki, napisał pismo, wysłał maila. Prysznic, pizza, piwo i położył się spać. Obejrzał powtórkę programów z całego dnia w TVN24. Przed północą stojący na szafce obok biurka zegar, sterowany sygnałem radiowym z Frankfurtu zaczął nastawiać godzinę. Zrobił prawie pełne 12 obrotów. Zatrzymał się na 11:54. Albert w dzień wymieniał w nim baterię ale zegar przeważnie nocą łapał sygnał. Usnął nawet nie wiedział kiedy, pilot do telewizora spadł mu z ręki na podłogę.

Wtorek

Lepsza przyjaźń jednego człowieka rozumnego niż wszystkich głupców - Demokryt

Obudził się po 8. Otworzył gmaila. Znalazł list od Józefa, dr matematyki, przyjaciela z Sopotu, któremu żalił się na trudy kwarantanny. Józef krótko robił karierę naukową. Frustrowały go niskie zarobki, w końcu rzucił uczelnię i założył firmę zajmującą się rybołówstwem, dużych pieniędzy dorobił się na wysyłaniu sardynek do Bostonu przez cargo we Frankfurcie nad Menem. Miejscowi restauratorzy robią z nich cuda. Pieniądze zrekompensowały mu samotne tygodnie, w których wpatrywał się w pustą długimi godzinami sieć. Pisał:

Drogi Marteenie (tego drugiego imienia używał w kontaktach ze znajomymi)

Marshall McLuhan - kanadyjski socjolog i medioznawca pisał, że media są przedłużeniem układu nerwowego człowieka na całą Ziemię. Pisał to w epoce przed internetowej, w której rządziła TV. Zmarł w 1980 r. Dziś jesteśmy wirtualni. Jesteśmy samym układem nerwowym. Podłączeni do Internetu, z kamerami, mikrofonami i klawiaturami. Siedzimy osobno. Nie możemy porozmawiać face to face, przytulić się, wspólnie wypić kawy. Przez Internet też trudno wyrazić emocje, powiedzieć komuś: kocham Cię, podobasz mi się, chciałbym się z Tobą spotkać i lepiej poznać. Przekaz jest płaski. O tym też pisał McLuhan. Bo Internet to medium zimne, nie przekazujące kontekstu, w odróżnieniu od mediów gorących. Za to łatwo wpaść w panikę lub ją wywołać, przypadkowo lub specjalnie. Nie możemy wyjść na luzie z domu, wsiąść w autobus, wejść do ulubionej księgarni, kościoła. Zjeść ulubiony kebab, wypić kawę a na koniec wsiąść do tramwaju byle jakiego i pojechać na Plac Centralny w Nowej Hucie lub pójść na spacer na molo w Brzeźnie, tak by połazić. Potem naładowanym energią wrócić do domu, zrobić coś twórczego. Dom nie jest już przytulnym gniazdkiem, z ulubionymi książkami i płytami, z radiem i telewizorem i ulubionym rodzajem kawy a więzieniem, w którym sami sobie wydajemy posiłki. To nie strefa komfortu a komfortowego dyskomfortu. Wyprawa astrą do Urzędu Skarbowego jest pewnie dla Ciebie jak wyprawa Columbią na Księżyc. I nawet tego stanu nie warto dziennikarsko relacjonować. Bo to co przydarzyło się jest nienormalne ale dotknęło wszystkich. Czy nie tak myślisz?

Trzymaj się mocno

Józef Leszek Malinnowski

Poczuł się pocieszony. Odłożył kubek z autografem Radosława Sikorskiego na podstawkę. Za tą służyła mu tarcza polerująca do wiertarki, którą kupił w pobliskim OBI. Kwarantanna odebrała mu okazję do umówienia się na randkę z Pauliną. Poznali się rok temu, na tym samym szkoleniu co z Zuzą. Instagram przyciąga różne osoby, każdy się tym interesuje, choć powody są różne. Paulina skończyła farmację na UJ. Ale chce rozkręcać własny biznes w innej dziedzinie, jeszcze nie wie jakiej. Na studia przyjechała z Tarnopola. Już prawie płynnie mówi po polsku.

Dzień chciał zacząć od prysznica. Niestety piecyk nie chciał się uruchomić. Wymienił baterie od iskrownika, nic to nie dało. Znów pewnie wiatr wwiał spaliny do komina i zadziałał czujnik cofania spalin.  Czekać można w takiej sytuacji parę minut lub nawet cały dzień.

Wyszedł na schody. Przeszedł obok skrzynki na listy. Pusta. Doszedł do śmietnika. Ktoś napisał sprayem na białych cegiełkach: W getcie pandemii uwięzieni. Uczucia stłamszone. Więzi zerwane. Obok śmietnika stał biały dostawczy Citroen z wybitymi szybami. Na fotelu kierowcy gniazdo założyły gołębie. – Czy ptaki nas zdominują w erze pandemii – pomyślał Marteen. Obok stała jego biała 25 letnia Astra. Chce ją sprzedać w tym miesiącu, choć auto chodzi jak złoto. Ale diagnosta jak co roku przyczepi się, że olej z silnika gdzieś tam wycieka, że tu rdza a tam wytłuczone gumy w zawieszeniu. Drobiazgi ale Marteenowi już nie chce się tego naprawiać. Jeździ już nią 12 lat. Cała obesrana przez gołębie, co na białym lakierze wyjątkowo dobrze widać. W śmietniku na betonowej, popękanej podłodze leżał wielki naddarty plakat: Chuck Norris trzymał na nim trójkątną tekturkę, na żółtym tle widniał napis: to ja stoję za Hołownią.

Wrócił do domu. Piecyk już działał. Wziął prysznic. Włączył YouTube’a, w subskrypcjach znalazł nowy film Tomasza Kopyry. Piwny specjalista masakrował Okocim. Marteen uśmiechnął się. Ostatnio też był zły na piwo z zieloną etykietą, w którym piana znikła w chwili rozlania.  Wyszedł na balkon. Po Rondzie Barei jeździł traktor z przypiętą kosiarką. – Ciekawe czy w tym roku też posieją na rondzie słoneczniki – zastanawiał się Marteen. W zeszłym roku wielkie słonecznikowe koło wyglądało zjawiskowo. Zdjął ze sznurka szarą koszulkę z nadrukiem wzorowanym na okładce płyty The Wall zespołu Pink Floyd. Na nim, na tle muru wizerunek ulubionego polityka  i napis takim krojem jak The Wall: murem za Schetyną.  Zanucił pod nosem: - Imagine, że Ziemia jest płaska - na melodię Imagine Johna Lennona. Zdjął ze sznurka drugą szarą koszulkę, z napisem Konstytucja. Wszedł do mieszkania.

Znów zatelefonowała Zuza: - Mam kolejny wiersz – oznajmiła. Nie czekając co powie Marteen zaczęła recytować:

Zachowuję dystans do samej siebie

 2 metry

Do swoich przemyśleń, pytań i lęków

Do mentalności i świadomości

Do opinii i osobowości

Do wirusa niezależności i miłości

Ja też ci coś opowiem. Marteen opowiedział jej historię z drukarką. – To ja jestem Alicja – powiedziała Zuza. – Ty? – zdziwił się Marteen. – Tak, chciałam, byś zwrócił na mnie uwagę, kiedyś jak byłam u Ciebie połączyłam się z Twoją drukarką laptopem. Nocą, kilka dni temu podeszłam pod blok, poczekałam aż zgasną światła, włączyłam drukowanie, chyba z pół godziny nie mogłam się połączyć. Dopiero jak Twój sąsiad wyszedł z psem weszłam na klatkę. I wtedy poszło -. –Dlaczego to zrobiłaś? -. – Kocham Cię Idioto! – powiedziała Zuza. W tym momencie rozładowała się bateria telefonu, Marteen zapomniał podłączyć go na noc. Tę rozmowę będą kontynuować kiedy indziej. Bardzo kiedy indziej. Ktoś zadzwonił do drzwi. W drzwiach stała Zuza. Wylądowali w łóżku. Marteen nie zapomni tej nocy. Rano gdy się obudził, Zuzy już nie było.

Na Facebooku napisał do niego przyjaciel z pracy, którą dorywczo w wakacje miał w Niemczech. Porządkowali i przestawiali towar w magazynach budowlanych. Marian Smartfoniuk to 53 latek z Sejn. Lato czy zima ubrany w szary sweter w bordowo-czarne romby. – Pamiętasz, jak byliśmy latem w tej byłej bazie rakietowej nad Morzem Północnym? – napisał. Szkoda, że w czacie nie widać jego śmiesznego zaciągania. – Pamiętam J - odpisał. Pogadali o wszystkim i o niczym. Lubili się choć ścieli się dość mocno, gdy byli w Monachium. W weekend poszli zwiedzać miasto. Całe obwieszone było tęczowymi flagami. Był tydzień LGBT. Marian złorzeczył na pedałów, zboczeńców i dewiantów. Marteen pytał: - Czy nie wiesz, że Naziści mordowali ich w obozach tylko dlatego kim są i jacy są? -.

Środa

Rozkosz jest jak pszczoła – miodu trochę, a żądła o boleści wiele – Piotr Skarga

Dzwonek do drzwi. Godzina 6.03 na czerwonym wyświetlaczu zegarka z radiem. Marteen zaspany otwiera. Na korytarzu stoi policjant i policjantka. Oczywiście w maseczkach. Czarnych. – Czy Pan Albert Marteen de Rosso Allegro? – zapytała aksamitnym głosem drobna blondynka. – Tak, Albert Marteen zasadniczo – odpowiedział ochrypłym głosem zaskoczony Marteen. – Jest Pan aresztowany -. –Dlaczego? -. – Podejrzewamy, że wie Pan gdzie jest zaginiona Iwona Wieczorek, a kilka lat temu fałszywie Pan zeznał, że nie wie. Składanie fałszywych zeznań jest przestępstwem – dopowiedział wysoki mulat z dystynkcjami starszego aspiranta.

Marcin Matuzik

Minęły 3 lata

Albert Marteen de Rosso Allegro opuścił mury więzienia. Nad ul. Montelupich świeciło słońce, było duszno. Zaraz pewnie spadnie deszcz. Marteen trzymał w ręce banknot 20€, jaki dostał od władz więzienia przy zwolnieniu. Na bilet, wino, cokolwiek. Polska w międzyczasie przyjęła €uro. To nie koniec wyroku jaki dostał początkowo, po apelacji a wcześniej ponownym śledztwie krakowskiego „Archiwum X” został uniewinniony. To nie on zabił Iwonę Wieczorek. Sprawcy do dziś są nieschwytani. Znacznie więcej €uro z tytułu odszkodowania wpłynęło na jego konto. Pod drzewem na pobliskim skwerze czekała Zuza. Obok niej stał wózek. Albert podszedł do niej: - Witaj - . – Cześć – odpowiedziała. – To Twoja córka – dodała. – Nie chciałeś mnie widzieć całe te lata, więc musiałam sama ją ochrzcić i nadać jej imię, wiesz jak się nazywa? Chcesz wiedzieć? Nazywa się Alicja Schetyna de Rosso Allegro. To dla Ciebie te imiona -. Albert Marteen rozpłakał się, przytulili się do siebie. Z uścisku wyrwał ich płacz dziecka. Odeszli w stronę Nowego Kleparza. Wsiedli do tramwaju jadącego na Długą.

Być człowiekiem to wystarczający powód by być nieszczęśliwym - Meander